حکایت نان

گاهی وقت‌ها دخل زندگی با خرج آن نمی‌سازد و این را می‌توان در لابلای صحبت‌های بسیاری از همشهریان شنید. اما پای نان که وسط بیاید ماجرا فرق می‌کند، برای کسانی که با حداقل حقوق و یا یارانه‌هایشان زندگی می‌کنند و می‌دانند که به سر برج نرسیده خرجشان سر و گردنی از دخلشان بالا رفته است و نمی توانند سفره را خالی پهن کنند، یک راه می‌ماند: نان را نسیه بگیرند.

خبازان و نانوایان گویی با این موضوع کنار آمده‌اند، هر کدام از آنها موارد زیادی از نسیه دادن نان سراغ دارند. یکی از نانوایان که اتفاقا در محله‌ای نه چندان فقیرنشین قرار دارد به خبرنگار ما می‌گوید: این موضوع تازگی ندارد، سالهاست با کسانی که به انواع و اقسام نان را نسیه می‌گیرند سر و کار داریم، اما در سال‌های اخیر این موضوع بیشتر شده است.

شاطر، همزمان که نان را به تنور داغ می‌چسباند می‌گوید: طبیعی است که در اطراف هر نانوایی چندین خانواده بی‌بضاعت وجود داشته باشد. ما نیز به نوبه خود باید به آنها کمک کنیم و  از همین رو نان چند خانوار را رایگان به آنها می‌دهیم. اما داستان به همینجا ختم نمی‌شود، هستند کسانی که نان را نسیه می‌برند و در آخر هفته، دو هفته یکبار و یا آخر ماه می‌آیند و حسابشان را تسویه می‌کنند.

خباز دیگری می‌گوید: در این سالها افرادی با سپردن کارت یارانه‌شان در خبازی نان تهیه می‌کنند و اینگونه هم ما به پول خود می‌رسیم و هم او نان را نسیه نمی‌گیرد.

او ادامه می دهد: برخی مشتری‌ها برای مدتی نان را نزد ما تهیه کرده و می‌گویند بعدا پول آن را حساب می‌کنم، ما نیز چون متوجه وضعیت مالی او هستیم به اندازه نیازش به او نان میدهیم، الآن مدتها از آخرین مراجعه او به اینجا می‌گذرد و من در این مدت متوجه شدم که از یک نانوایی دیگر نان خود را تهیه می‌کند. یا هستند کسانی که پس از چند بار قرض گرفتن نان، اگر گذرشان به این کوچه بیفتد سر خود را پایین نگه داشته گویی متوجه حضور او نشده‌ایم.

صحبت از سفره‌های خالی بیانگر واقعیاتی تکان دهنده همچون اختلاف طبقاتی است. عده‌ای برای حاضر کردن نان بر سر سفره، صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشته و عده‌ای نیز با بریز بپاش‌های آنچنان، بی‌تفاوت از کنار این واقعیت می‌گذرند. اما همان اندازه که این بی‌تفاوتی تلخ و دردناک است، بخشش و جوانمردی نانوایان نیز شیرین است.

واکاوی/ رسانه مناطق کوردنشین/ اخبار سقز