وضعیت اماکن تاریخی سقز در آستانه نوروز
تصور کنید گردشگری وارد سقز شده است، از شما به عنوان یک سقزی پرس و جو می‌کند که آثار تاریخی سقز کدام است تا از آنها بازدید کند، احتمالا شما مسجد دو مناره، حمام حاج صالح، مسجد شیخ مظهر، خانه کمانگر و… را به او معرفی خواهید کرد و در خارج از شهر هم قلعه زیویه، حمام قلندر، مساجد و موزه ترجان و … را به او معرفی می‌کنید.
گردشگر به حمام حاجی صالح مراجعه می‌کند ولی با درهای بسته مواجه می‌شود، به مسجد شیخ مظهر مراجعه می‌کند با این صحنه در ایوان مسجد مواجه می‌شود. وقتی به خانه کمانگر می‌رسد متوجه می‌شود که روی دیوار یک اثر تاریخی نوشته است: “کنده‌کاری و تخریب ساختمان پذیرفته می‌شود”!
گردشگر نگون بخت پیش از ورود به سقز احتمالا اندک مطالعاتی داشته و این شهر را با قدمت‌های مختلف از چندصد سال تا چند هزار سال پیش خود تصور کرده است، حال با آمدن به سقز و دیدن این صحنه‌ها چه تصوری پیدا می‌کند؟ همین یک تصویر برای بر هم زدن کل تصورات گردشگر کافی است تا او باشد و دیگر سمت سقز نیاید.
تصویر فوق گویای دو موضوع است؛
نخست اینکه نه تنها مسئولان بلکه مردم عادی و ازجمله هیئت امنای مسجد شیخ مظهر درک چندانی از یک اثر تاریخی ثبت شده ندارند وگرنه حداقل به خادم مسجد متذکر می‌شدند که ایوان مسجد جای پهن کردن رختهای شسته شده نیست.
دوم اینکه علیرغم برگزاری جلسات متعدد در این روزها با نام ستاد “استقبال از مسافران نوروزی” اما وضعیت موجود تأیید می‌کند که مسئولان هیچ برنامه منظم و مدوّنی برای موضوع گردشگری در سقز ندارند.
این مسجد مربوط به اوایل دورهٔ قاجار است و در تاریخ ۱۱ مرداد ۱۳۸۴ با شمارهٔ ثبت ۱۲۶۷۲ به‌عنوان یکی از آثار ملی به ثبت رسیده‌است. فاصله آن با آثار تاریخی دیگر همچون مسجد دو مناره، خانه کمانگر و حمام حاجی صالح هزار متر است. ستاد نوروزی می‌توانست با یک نقشه راهنما و نصب تابلو علایم حتی به صورت موقت زمینه توجه گردشگران به این مکان‌ها را جلب کند.
