پایگاه انتقال خون سقز؛ پس از یک دهه، کماکان بدون تجهیزات فرآوری خون

کم مانده کرونا در وضعیت دریافت و انتقال خون نیز خلل جدی وارد کند، تا جایی که روز گذشته “وضعیت قرمز ذخایر خون”، به تیتر بسیاری از رسانههای کشور تبدیل شد.
این وضعیت تا حدودی در سقز نیز صدق میکند، اگر تا قبل از این روزانه ۴۰ تا ۵۰ واحد خون دریافت میشد کرونا این مقدار را به ۲۰ تا ۲۵ واحد کاهش داد که البته این وضعیت از اوایل هفته جاری روند بهتری کسب کرده و در حال بازگشت به مقدار سابق خود است.
اما قضیه انتقال خون نیز مانند سایر قضایا در سقز داستان دیگری دارد؛ هرچند این شهرستان دارای اداره و ساختمانی به نام “انتقال خون” است، اما آنچه در این ساختمان انجام میگیرد تنها دریافت خون است.
خونهای اهدایی، به پایگاه انتقال خون سنندج منتقل و در آنجا خونها آزمایش و سپس فرآوردههای خونی از آنها جدا و در نهایت تحویل سردخانه داده میشود که بعد از آن، بیمارستانهای سقز به فراخور نیاز از سنندج خون درخواست میکنند.
روندی خستهکننده، پُر ریسک و هزینهبردار که با تجهیز این مرکز به سردخانه و آزمایشگاه این روند کوتاهتر و به تبع خدمات مناسبتری به کسانی که نیازمند خون هستند ارائه خواهد شد.
اما این تجهیزات که به گفته، رئیس مرکز انتقال خون سقز، “یک تا یک و نیم میلیارد تومان بودجه لازم دارد”، در طول ده سالی که از آغاز فعالیت این مرکز میگذرد هنوز اختصاص داده نشده و همگی تنها به مجمع خیّرین این مرکز امید بستهاند.
رئیس مرکز انتقال خون سقز گفت: علاوه بر بحث تجهیزات، عدم تمایل همکاری از سوی پزشکان عمومی با این مرکز نیز جای تأمل است، از آنجا که درمانگاههای خصوصی پرداختیهای بیشتری به پزشکان عمومی دارند این قبیل پزشکان کمتر حاضر به همکاری هستند که البته در استخدامی اخیر دو نفر برای سقز در نظر گرفته شده است که در صورت نهایی شدن این بخش از مشکل رفع خواهد شد، ضمن اینکه اینجا درمانگاه نیست و فقط یک مرکز دولتی جهت دریافت خون است.
با این حال ضروری است که یک دهه پس از راهاندازی مرکز انتقال خون در سقز، مسئولان چارهای برای تجهیز این مزکز بیاندیشند تا خدمات مناسبتری به بیماران نیازمند به خون ارائه شود.
در حال حاضر مرکز انتقال خون سقز هر روزه قادر به دریافت خون از اهدا کنندگان است. به طور معمول مردان هر سه ماه یکبار (سالانه ۴ بار) و زنان هر چهار ماه یکبار (سالانه ۳ بار) میتوانند خون اهدا کنند.