روز خبرنگار؛ آنهایی که باید باشند، آنهایی که نباید باشند
روز خبرنگار یک مناسبت رسمی مانند سایر مناسبت‌ها است و انگار تحولات چند سال اخیر آن را مقداری کمرنگ‌تر از گذشته کرده است، اما بازهم شاهد تبریکات فراوان با این عنوان طی این روز هستیم.
این روزها خبرنگاران را به دو دسته کلی می‌توان تقسیم کرد؛
یک دسته از خبرنگاران که مسئولان هم دوست‌شان دارند و غالبا فضای مجازی به مددشان آمده و با یک کانال و پیج در شبکه‌های اجتماعی، بدون کمترین تولید و تحلیل محتوا و با برخی مطالب زرد و کُپی کاری، نام خبرنگار را یدک می‌کشند و احتمالا برو و بیایی هم دارند. برای این طیف که در میان آنها از پرسش‌گری خبری نیست و احتمالا کم‌کاری‌ها هم از طریق آنها پوشش داده می‌شود، شاید تلا‌ش‌هایی برای ماندگاری و رشدشان نیز صورت بگیرد. بنابر این آنها باید باشند و بمانند.
اما دسته دیگری از خبرنگاران هستند که دغدغه دارند، مصلحت‌اندیش نیستند، تلاش می‌کنند و در حد بضاعت‌شان سعی در روشن نگه داشتن چراغ پرسش‌گری دارند. تهدید، تطمیع، محدودیت، جلوگیری از دسترسی آنها به آمار و اطلاعات روشنگر و… مهمترین مشکلاتی است که متوجه این دسته از افراد است و غالبا هم تمایل چندانی برای حضور این دسته‌ی اقلیت وجود ندارد.
