جاده سقز-بوکان؛ راهی کوتاه ولی پُر حادثه
در ۲۵ روز از ماه جاری (آبان ۱۴۰۲) شش نفر در جاده‌های مواصلاتی سقز بر اثر تصادف جان خود را از دست داده‌اند که نصف این تعداد در جاده سقز_بوکان اتفاق افتاده است. بنابر این وضعیت جاده‌های سقز هیچکدام دست کمی از دیگری ندارند، اما مشخصا در این بین وضعیت جاده سقز-بوکان به مراتب وضعیت بدتری از سایر مسیرها دارد.
این جاده یک جاده مواصلاتی بین شهرهای سقز و بوکان و به نحوی پیوند دهنده استان کردستان به استان‌های آذربایجان غربی و شرقی و در مقیاسی بزرگتر شمالغرب ایران را به جنوبغرب پیوند می‌دهد. که کمتر از ۳۰ کیلومتر طول دارد، بعلاوه در مسیر ساخت کریدور میاندوآب_کرمانشاه قرار گرفته است، اما با گذشت سالها از آغاز ساخت کریدور، این مسیر با فاصله کمی که دارد هیچ تغییری به خود ندیده است.
جاده‌ای کم عرض با ترافیک سنگینِ ماشین‌های سواری و باری و مشخص نیست تردد این حجم از ماشین در چنین جاده‌ای بر اساس چه حساب و کتابی است، بنابر این چنین جاده‌ای در کنار خودروهایی با استاندارد پایین و تا حدودی پایین بودن فرهنگ رانندگی، فجایعی بزرگی را به بار آورده و خانواده‌های زیادی را داغدار کرده است.
جالب توجه اینکه این فاصله کم بلعکس سایر مسیرهای کریدور بدون سنگ و کوه است و کمترین میزان خاکبرداری و خاکریزی را لازم داد، اما مسئولان شهرستان می‌گویند “کارفرمای پروژه شرکت ساخت و توسعه زیربناهای کشور است و نه تنها شهرستان بلکه حتی استان هم در آن دخالتی ندارد و ما تنها می‌توانیم رایزنی کنیم”.
اما ان رایزنی حتی اگر صورت هم گرفته باشد وضعیت موجود نشان می‌دهد که هیچ نتیجه بخش نبوده است. این پروژه قبلا در سال‌های ۹۵ و ۹۶ به پیمانکار سپرده شده بود، اما به دلیل عدم پرداخت مطالبات، پیمانکار قرارداد را فسخ کرد و کار را شروع نشده رها کرد. در دو سال گذشته تلاش برای پیمانکار به یک پیمانکار بومی ختم شد، یعنی همان پیمانکاری که کنارگذر سقز را درست کرد. بر اساس اطلاعاتی که به دست واکاوی رسیده است این پیمانکار قریب به ۴۸ میلیارد تومان بابت ساخت کنارگذر مطالبه پرداخت نشده دارد.
از طرفی، با احتساب متوسط سه فوتی در ماه و ۳۶ فوتی در سال در این جاده باید دولت سالانه قریب به ۴۰ میلیارد تومان دیه پرداخت کند که در کنار سایر هزینه‌های درمانی آسیب دیدگان جرحی و خسارات ناشی از آسیب به خودروها، دولت می‌تواند برای جلوگیری از این همه هزینه مالی سریعتر پروژه را پیش ببرد.
بنابر این اگر بحث بودجه همچنان مطرح باشد و بودجه نیز به صورت قطره‌چکانی تخصیص یابد مشخص است که چند دهه دیگر باید منتظر ماند، آنچه می‌ماند توان و قدرت چانه‌زنی و اقناع مسئولان به اتمام هرچه سریعتر این پروژه برای جلوگیری از ضرر و زیان جانی و مالی به شهروندان است.
