کریدور در پیچ کمبود اعتبار
“کریدور اصلی‌ترین پروژه عمرانی استان کردستان است”. این عبارتی است که بارها از زبان مسئولان استانی و نمایندگان مجلس شنیده شده است و از همین از در اولویت قرار گرفتن آن تأکید کرده‌اند. اما تمامی اینها تاکنون منجر به خروجی مشخص و اضافه شدن یک کیلومتر آسفالت به این مسیر نشده است.
اگرچه تیغ عقب افتادن از برنامه زمانی به تن همه پروژه‌ها خورده است، اما این موضوع معمولا در کردستان بیشتر به چشم می‌خورد و آن را می‌توان در موضوع کریدور شمالغرب به جنوب‌غرب دید. در حالی پیشرفت پروژه در همه استان‌های در مسیر در حد مطلوب و تا ۹۰ درصد پیش رفته است که در کردستان شاهد پیشرفت ۵۰ تا ۶۰ درصدی آن هستیم.
در تازه‌ترین خبر از این پروژه معاون عمرانی استاندار، توپوگرافی منطقه، وجود معارض، پُل و ابنیه فنی نسبت به میزان میانگین سایر استانها را دلیل عقب‌ماندگی آن عنوان و همزمان تأکید کرده که اینها توجیه‌گر عقب‌ماندگی نیستند و شرکت ساخت و وزارت راه برای این عقب‌ماندگی تلاش کنند.
نکته و سؤال اینجاست که اگر پروژه یک پروژه سراسری است و از آن بعنوان “ترانزیت مستقیم از بازرگان تا بندر امام” یاد می‌شود چرا کل پروژه را به یک چشم نمی‌بینند؟ چرا در استان‌های دیگر پیشرفت مناسبی داشته و در کردستان اینگونه عقب افتاده است؟ اگر بحث توپوگرافی است که بیشتر این استانها در مسیر زاگرس هستند و شرایط نزدیکی دارند. اگر معارض را محسوب کنیم صاحبان زمین در تمام مسیر هستند و طبیعی است که حق و حقوق آنها باید مطابق قانون پرداخت شود!
می‌ماند یک موضوع و آن بحث تبعیض در تخصیص اعتبار است. بر اساس اطلاعاتی که واکاوی از منابع مختلف دریافت کرده است پیچ و گیر این پروژه در کردستان به ویژه در حدفاصل سقز_بوکان که از حادثه‌خیزترین قسمت‌های این مسیر است تنها در یک موضوع خلاصه می‌شود و آن “کمبود اعتبار” است، بطوریکه تنها یکی از پیمانکارهای مسیر سقز_بوکان بیش از ۱۴۰ میلیارد تومان مطالبات دارد.
شاید نادیده گرفتن کردستان در بین این پنج استان تنها به یک موضوع برگردد و آن میزان چانه‌زنی مسئولان و نمایندگان در تأمین اعتبار است. وگرنه چرا باید یک پروژه در چند نقطه به سرنوشت متفاوتی دچار شود؟ اینکه هر روزه تعدادی مسئول شهرستانی و استانی در معیت نمایندگان به بخشی از این پروژه سر می‌زنند کجای کار را می‌تواند درست کند؟ مسئول و نماینده باید به جای سر و کله زدن با پیمانکار، درب شرکت ساخت و توسعه و وزارت راه و شهرسازی را بگیرد و بودجه را از آنها مطالبه کند.
جبران عقب‌ماندگی دیگر معنی ندارد، چون پروژه عملا در چهار استان دیگر رو به اتمام است، اما در صورت پیگیری و مطالبه‌گری مسئولانه از جانب مدیران و نمایندگان پیمانکار هم دلگرم به کار می‌شود و ما نیز امیدوار به تغییر وضعیت پروژه!
