لە دڵی خاکەوە تا بۆنی نان

لەناو قەرەباڵغی شاردا، لە شوێنێک لە نێو بینا بەرزەکان و دەنگە دەنگی ئاسنەکانا، ژن و مێردێک ڕاوەستاون؛ دەست لە گڵدا و دڵ لە نەریتدا. گڵەکە نەک بۆ پەیکەرێکی دیکۆراتی، بەڵکو بۆ زیندووکردنەوەی بڵێسەی دێرین- بڵێسەی تەنوور، بڵێسەی نان بەکار دێت.

ژن و مێردێک خەریکی دروستکردنی تەنوورن، بە ڕووخسار و دەستێکی ئارامەوە کە ئازار و لێهاتوویی نیشان دەدات. نەک لە گۆشەی گوندێکی پەراوێزا، بەڵکو لە دڵی شارێکی ئەمڕۆییدا کە کەم کەس بۆنی نانی تەنووری لەبیر ماوە بۆ ئەوان دروستکردنی ئەم تەنوورە درێژەپێدەری ڕێگەیێکە، گەڕانەوەیە بۆ ئەو خاکەی کە هێشتا قسە ئەکات.

گڵ لە نێو دەستی دادە ئاسیە و کاک عوسمان نەکوژاوەتەوە؛ وەک ئەوە وایە قسە بکات، بیرەوەری بگێڕێتەوە، هەر جارێک دیواری تەنوورێک بەرز ئەبێتەوە، وەک ئەوە وایە پردێک لە نێوان دوێنێ و ئەمڕۆدا دروست بکرێت. ئەم تەنوورە تەنیا بۆ نان درووس کردن نییە، بۆ گەرمکردنەوەی بیرەوەریەکانە، بۆ زیندوو ڕاگرتنی ئەو شتانەی کە هێواش هێواش لەناو قەرەباڵغی ژیانی شاردا ون دەبن.

فارسی

از دل خاک تا بوی نان: روایت عاشقانه‌ای از ساختن تنور با گل

در هیاهوی شهر، جایی میان ساختمان‌ها و صداهای آهنی، زوجی ایستاده‌اند؛ دست در خاک، دل در سنت. گل را نه برای مجسمه‌ای تزئینی، که برای زنده‌کردن شعله‌ای قدیمی به کار می‌گیرند—شعله‌ی تنور، شعله‌ی نان.

زن و شوهر، با چهره‌هایی آرام و دستی که از رنج و مهارت حکایت دارد، تنور می‌سازند؛ نه در گوشه‌ای از روستا، که در دل شهری امروزی، جایی که کمتر کسی بوی نان تنوری را به یاد دارد. اما برای آن‌ها، ساختن این تنور، ادامه‌ی یک ریشه است، بازگشت به خاکی که هنوز حرف می‌زند.

گل در دستان آن‌ها خاموش نیست؛ گویی حرف می‌زند، خاطره می‌گوید، و هر بار که دیواره‌ای بالا می‌رود، گویی پلی زده می‌شود میان دیروز و امروز. این تنور، فقط برای پختن نان نیست، برای گرم‌کردن خاطره‌هاست، برای زنده‌نگه‌داشتن آن چیزی‌ست که آرام‌آرام دارد در شتاب زندگی شهری گم می‌شود.