اجحاف در حقابه کُردها؛ ستم یا عدم مطالبه گری؟
بارش های اخیر یک بار دیگر بحث سد سازی، انباشت آب پشت سدها و حقابه استان ها را مطرح کرد، دریچه سدهای کردستان نیز با این بارش ها به روی سایر استان ها و خصوصا دریاچه ارومیه باز شدند. اما در این میان سد چراغ ویس سقز به عنوان یکی از مهم ترین و پر خطرترین سدهای استان در شرایط کنونی محسوب می شود. این سد که عملیات اجرایی آن از سال ۸۲ شروع شد تاکنون تنها یک سوم ظرفیت آن تکمیل شده است و ادامه آن ظاهرا به دلیل عدم تخصیص بودجه کماکان در ابهام است. اما دلیل اصلی عدم تخصیص بودجه به طور قطع لابی گسترده آذری ها برای احیای دریاچه ارومیه است، در این میان هرچه باشد نمایندگان کردستان یا زورشان به آذری ها نرسیده و یا واقعا دغدغه ای در این زمینه ندارند و مسئولین استانی و در رأس آن استاندار کردستان نیز با آنکه تلاش هایی در این زمینه داشته اند و حتی در جلسات مربوط به آب کردستان با مسئولین وزارت نیرو بر سر این موضوع مجادله کرده است اما باز هم نتوانسته اند حتی برای سد شهید کاظمی که آب آن را سقز تأمین می کند کاری از پیش ببرند.
اجحافی که به مردم کردستان روا داشته می شود در نوع خود جالب است، سدهایی که به منظور کنترل و تنظیم جریان رودخانه های کردستان احداث شده اند اما مدیریتشان مستقیم یا غیر مستقیم در خارج از استان کردستان قرار دارد و مردم کمترین بهره را از آورده آب این سدها می برند. آنچه در این میان مشخص است عدم مطالبه گری مسئولان و نمایندگانی است که کمتر توجهی به این امر نشان می دهند.
با توجه به اینکه کردستان به لحاظ آبی موقعیت مناسب تری دارد و سدهای این استان در تمام این سالها کم و بیش وضعیت خود را حفظ کرده اند، اما مردم این استان و خصوصا سقز کماکان از حق خود محروم بوده اند، چراغ ویس در صورت تکمیل با ظرفیت ۸۵ میلیون متر مکعب علاوه بر تأمین آب شرب شهرستان سقز می تواند منبع تأمین آب هزاران هکتار زمین کشاورزی در منطقه باشد، اما به دلایلی که در بالا ذکر شد و به سبب اهمیت حیاتی دریاچه ارومیه قسمت عمده ای از آب این سد به دلیل عدم تکمیل سد و احتمال به زیر آب رفتن روستای میرده به مناطق پایین دست رها سازی می شود که در این مسیر شهرهای بوکان ومیاندوآب نیز از آن بی بهره نخواهند بود.
