اینبار گروس کردستان رمز جاودانگی و عشق به انسانیت میشود
توفیق سرافراز|فعال اجتماعی
چند روز پیش یکی از پزشکان دانشگاه علوم پزشکی طی تماسی گفتند: پیکری را که مدت‌هاست در اتاق تشریح دانشگاه مورد استفاده بوده، می‌خواهیم در سنندج تغسیل و برای انجام خاکسپاری رهسپار بیجار نماییم. پس از پرس‌وجو در این خصوص متوجه شدم پیکر مذکور متعلق به شادروان «دکتر غلامرضا قائمی» است که پس از این که در فرانسه دکترای جامعه‌شناسی خود را به اتمام رسانده و فارغ التحصیل می‌شوند به زادگاهشان بیجار باز می‌گردند. اما دست اجل مهلت‌شان نمی‌دهد و بر اثر عارضه قلبی دنیای فانی را وداع می‌گویند.
ایشان بنا بر وصیت خود اجازه می‌دهند که جسم بی‌روحش در اختیار دانش‌آموختگان علم پزشکی باشد و بدین گونه پیکر بی‌جان وی به مدت ۷ سال دوباره منشاء خدمت در راه علم و بشریت میشود.
راست گفته‌اند که انسان‌های بزرگ نخواهند مُرد. گویا مردن آنان هم متمایز و متفاوت است. مرحوم دکتر قائمی این حرف را به عمل تفسیر کرد و ما را به تعمق و تفکر واداشت. این مرد بزرگ با اقدامی قابل ستایش، سیر طبیعی خاکسپاری را با اقدامی که باید از بزرگی او سرچشمه گرفته شده باشد به تعویق انداخت. گویا خاک هم امادگی به اغوش کشیدن او را نداشت.
امروز بعد از تغسیل ایشان، غسال آرامستان ما بسیار اندوهگین شده بود. راستش را بخواهید من از اندوه او تعجب نمودم. زیرا او انسان‌های زیادی را تغسیل نموده و صحنه‌های دردآور و تلخ زیادی را به چشم دیده بود اما قطعاً چنین تجربه و اتفاق نادری را در این حرفه به ندرت آزموده بود. او با همان نگاه ساده و عوامانه خود می‌گفت که در هنگام مراسم تغسیل، دست و پایش از عظمت روح این انسان به لرزیدن افتاده بود. جالب بود که این تغسیل را برای خودش فرصتی بزرگ تعبیر می‌نمود و به نوعی ابراز شعف و افتخار می‌کرد که توانسته غسال چنین انسانی باشد. به او گفتم: انسان‌های بزرگ کارهای بزرگ را حتی پس از مرگ خود نیز بزرگوارانه ادامه می‌دهند. گاهی وسعت و بزرگی بعضی انسان‌ها به جایی می‌رسد که برای خدمت نمودن هم اینچنین برای بعد از حیات نیز برنامه‌ریزی می‌نمایند.
قطعاً به لحاظ فکری و علمی، ایشان برای نسل‌های بعدی یادگاری‌های بی‌شماری را بجا گذاشته‌اند. این بار باقیات الصالحات او با بقیه متفاوت‌تر و پرمعناتر بود. در این میان بسیارند کسانی که وجودشان برای جامعه همچون سم و و مردگی است و هستند کسانی همچون آن مرحوم که مرده‌شان هم مایه‌ی خیر و زندگی است.
