این روزهای “بی ای”

از ظهور و فعاليت موسيقی زيرزمينی در ايران چند سالی می گذرد. مقاله های پژوهشی تاريخ تولد اين سبک موسيقی را در ايران سال های ۷۶ و ۷۷ عنوان کرده اند که طی آن موج عظيمی از گروه های موسيقی زير زميني در کشور فعال شدند و توانستند جريان های اصلی موسيقی ايران را تحت تاثير قرار دهند، و در جذب جوانانی که چندان علاقه ای به گفتمان غالب موسيقايی ندارند و سليقه شان با عرف وسنت های حاکم بر جامعه همخوانی ندارد تا حدودی موفق بوده اند. این جوانان رپ و راک و… گوش می دهند و اسطوره هايشان کسانی است که تحکم خود را حتی  بر شيوه ی لباس پوشيدن مخاطبين به رخ می کشند و از اينکه نماد و پيرو اين نوع سليقه متفاوت در موسيقی باشند ابايی ندارند.

“این روزها” نام یکی دیگر از آلبوم های خواننده موسیقی زیر زمینی شهر سقز است. بابک عبداللهی که در دنياي موسيق زيرزمينی به “بی آی” شهرت دارد در این راه از پای ننشسته و با وجود محدودیت ها و يکه تازی گفتمان های غالب در موسیقی کُردی و فارسی همچنان به کار خود ادامه می دهد.

به گفته بابک این آلبوم شامل سه ترک است که سه موقعیت را در جامعه، در روابط عاطفی و در نهایت با غلبه بر سختی ها بالی برای پرواز از یک هنرمند در حوزه موسیقی زیرزمینی به دست می دهد. در آهنگ ابتدایی، بحث هنرمندی است که به خاطر هنرش از جامعه طرد می شود اما این طرد شدن مانعی برای وی نساخته است. در آهنگ دوم عاشق شدن هنرمند است که در این مرحله نیز به واسطه هنرش مطرود است. سرانجام در آهنگ سوم بحث پرواز است که هنرمند با ابزار و هنری که دارد بعد از روایت سختی هایی که در این راه و از سوی اطرافیانش متوجه وی شده است امیدوار است و بالی برای پرواز خود می سازد.

بابک در ادامه از سختی های کار به واکاوی می گوید: عدم آشنایی آهنگسازان در مورد موسیقی زیر زمینی یکی از مشکلات این طیف از خوانندگان است، وی از سوی دیگر استقبال و تشویق اطرافیان و خصوصا جوانان نسبت به ادامه کار در این راه را نیز تأثیرگذار می داند.