به فکر دنیای بهتری برای کودکان باشیم

چند روز پیش بود که سایت زنان امروز از افزایشش بیست درصدی خشونت خبر داد، متعاقب آن خبرآمد که کودکان ماهشهری توسط پدر و نامادری خود شکنجه و مورد خشونت واقع شده اند. در کنار این موارد خبری دیگر با این عنوان که ۷۰ درصد کودک آزاری ها از ناحیه والدین است مخابره می شود. اینها اخباری است که واقعا نگران کننده بوده و اگر اقداماتی در این راستا صورت نگیرد ممکن است خود به یک بحران تبدیل شود.

در شرایطی که انواع نابسامانی های اجتماعی اینگونه دامن جامعه را گرفته است تنها و تنها می توان به سراغ یک مولفه رفت، اینکه مسئولان درک درستی از واقعیات اجتماعی ندارند و به همین دلیل نیاز مبرم جامعه به آموزش علمی، فرهنگی و حقوقی را خصوصا در دوران کودکی نادیده گرفته و با بی توجهی به این مهم توان خود را صرف طرح هایی از جمله گشت ارشاد کرده و بودجه های کلان را در اختیار نهادهای عمدتا بی مصرف قرار داده اند که نمی توانند هیچ نقشی در سامان اجتماعی ایفا کنند و نتیجه آن دچار شدن هرچه بیشتر مردم به یک نوع فلاکت اجتماعی است.

کودکی یک مرحله از زندگی است مابین طفولیت و آغاز نوجوانی. شاید در گذشته نسبت به امروز این دوره از سن آدمی نمود کمتری داشت به طوریکه با طولانی شدن دوره طفولیت و متعاقبا پس از آن فرد یکی از نقشهای اجتماعی را برعهده گرفته و کمتر از دوره ای به نام کودکی نام برده می شد. در بسیاری از جوامع کودکان در سنی که بسیار زود به نظر می رسید به کار گمارده میشدند و گاهی این کارها از حد توان نیز خارج میشد که در اصطلاح نیز به آنان کودکان کار گفته می شود، نمونه آن کار در آجرپزی ها و امثال آن بوده و هست که در این نوع اماکن ساعاتی طولانی از شبانه روز کودک به کار وادار می شود و حتی اگر به کاری گمارده نشود محیطی که در آن قرار دارد تمام رویاهای کودکی را از او می رُباید چون در آنجا نه بازی و نه همبازی وجود ندارد و در کل دنیایی متفاوت است با آنچه که باید کودک داشته باشد، امروز این قبیل کارها و محیطها نسبت به گذشته کمتر شده اما همچنان در سطح وسیعی وجود دارند و باید تلاشها در راستای از بین بردن آنها متمرکز شود. بدتر از این حالت زمان و مکانی است که در آن ممکن است کودک نه تنها از محبت ها و آموزش هایی که باید در طول روز توسط والدین و جامعه به آنها داده شود محروم می ماند بلکه به بدترین نحو نیز از طریق همین افراد اذیت و آزار می بیند، و اینجاست که باید به فکر چاره ای بود و در وهله اول نمایندگان مجلس شورای اسلامی بیش از این در تهیه لایحه مبارزه با کودک آزاری تعلل نکرده و مجریان قانون نیز آن را به مرحله اجرا برسانند.

لازم است به فکر دنیایی بهتر برای کودکان باشیم. کودک بودن حق آنان است. دنیای شان را خراب نکنیم.