روزنامه‌نگاران سقز و روايت حوادث طبيعی
ابراهيم محمدحسينی| دانش آموخته روزنامه‌نگاری
در منابع علمی آمده است كه؛ نقش سنتی رسانه‌ها به عنوان نگهبان و ناظر بر كارهای دولت، ريشه بسيار عميقی دارد. روزنامه‌نگاران در موقعيت‌های خاص، بايستی به مردم و مسئولان در پشت سرگذاشتن هر چه سريع‌تر و كم هزينه‌تر بحران و بازگشت به زندگی عادی ياری رسانند.
رسانه‌های جمعی با در اختيار گذاشتن اطلاعات صحيح درباره شدت و ميزان رخدادهای طبيعی كمک می‌كنند تا از ميزان پرسش‌های مضطربانه مردم كاسته شود و تأثير آنها را تخفيف دهد.
بارش سنگين برف در سقز و غافلگيری مردم و مسئولان به دليل حجم بارش‌ها در كمتر از ۶ ساعت، ضرورت يادآوری اين موضوع را توجيه می‌كند كه در هنگام بروز حوادث، رسانه‌ها معمولا حالت منتقدانه خود نسبت به دولت را تعديل می‌كنند و با اين تمايل به صحنه وارد می‌شوند كه موقتا انتقادها را كه ممكن است در جريان پوشش‌های خبری معمول پديد آمده، كنار بگذارند.
واكنش تعدادی از رسانه‌های شهرستان نسبت به نحوه مديريت بحران در وضعيت اضطرار اخير بارش سنگين برف، نه تنها كمكی به مردم و مسئولان نمی‌كند بلكه نشان دهنده عدم تسلط روزنامه‌نگاران ما به روزنامه‌نگاری بحران (در اينجا حوادث طبيعی) است.
گرچه ذاتا شيفتگی رسانه‌ها به برجستگی رخدادها است ولی روزنامه‌نگاران بحران، حافظان منافع عمومی هستند و بايستی در جهت كاهش خطرپذيری و افزايش محيط ايمن و انساني عمل كنند.
از جنبه‌ای ديگر، نبايد از ياد برد كه ستاد بحران بايستی ارتباط با رسانه‌ها را تقويت كرده و رسانه‌ها را در برنامه‌ريزی های مقابله با بحران، مشاركت دهد.
اين سوال‌ها مطرح می‌شود كه اگر رسانه‌ها از پيش، اين بارش سنگين برف را در پيش‌بينی‌ها ديده‌اند چرا يك روز زودتر يا چند ساعت پيشتر، به ستاد بحران در راستای آمادگی بيشتر تذكر نمی‌دادند، چرا روزنامه‌نگاران، كمبود امكانات و فرسودگی ناوگان راهداری و شهرداری را با روش روزنامه‌نگاری تحقيقی بررسی نكرده‌اند.
بر اين باورم كه در هنگام سختی‌های ناشی از حوادث طبيعی ما روزنامه‌نگاران بايستی ضمن يادآوری كمبودها و كاستی‌ها، مردم و مديران را در راستای عبور سريع و كم هزينه‌تر از مواقع بحران (در اينجا اضطرار) ياری دهيم.
ابراهيم محمدحسينی| دانش آموخته روزنامه‌نگار
