مهمان این شبهای سرد بانک ها
خواسته یا ناخواسته سهمشان از تمام برو و بیاهای شهری، تنها چند تکه پتوی و موکت کهنه در گوشه ای خلوت است تا برای چند ساعتی شکل خانه ای ولو نا امن برای وی باشد. اما امشب گذرش بر کنار بانک افتاد. کارتن خواب هایی که تعدادشان هرچند اندک است اما هر روز بر تعداد آنها افزوده می شود. نگاه ههایی که به آنها می شود شاید بیشتر از سر نوعدوستی باشد اما اینکه چه کسی گامی برای آنها بردارد مشخص نیست.
تصویر مربوط به یک کارتن خواب در ورودی یکی از بانک هاست که خبرنگار واکاوی ثبت کرده است. شاید کسانی که شب هنگام جهت دریافت پول به آنجا مراجعه کرده اند متوجه حضور او شده باشند و حتی هنگام دریافت پول از دستگاه به نوعی دچار استرس شده اند که مبادا مورد آسیب از جانب وی قرار گیرند و این ناشی از نوع نگاه به این پدیده است.
به نظر می رسد این غریبی محدود به نبود خانواده دلسوز نشده و به لحاظ قیم سیاستگذاری و مسئولیت پذیری در این حوزه نیز باز هم کارتن خواب ها مهجور مانده اند. عملکرد مسئولان و نهادهای مرتبط با این پدیده نشان می دهد که به بهانه امری بین بخشی و لزوم هماهنگی، هیچ کدام دوست ندارند مسئولیت مستقیم آن را بر عهده گیرند.
پدیده کارتن خوابی بایستی به عنوان یک پدیده شهری دیده شود و بر اساس یک واقعیت اجتماعی با آن برخورد و برنامه ریزی کرد.
