کولبری و توسعه مرزی
اقتصاد غالب مریوان ومناطق حاشیه ای آن علل الخصوص بافت روستایی منتهی به مرزهایش ، بطور ویژه عطف به کار مرزی وپیشه ی کولبری معنی می یابد.
درسالهای اخیر که مسئله ی مرز تحت تاثیر گفتمان امنیتی حاکم در دولت های نهم و دهم دوباره به پدیده ای صددرصد امنیتی تبدیل شد ، این اقتصاد واین نوع معیشت بخور و نمیر نیز دستخوش تحول ناجوانمردانه ای گشت . آنچه که می توانست درآمدی ناچیز اما روزانه را نصیب سفره ی مردمانی کند که بی تدبیری مایه ی اصلی سرزمینشان یعنی کشاورزی وباغداری را دیر زمانی بود هدف گرفته بود ، خود در معرض نابودی بود.
تبدیل کردن مرز دو کشور به یک تهدید امنیتی بالفعل که از پس هر دیدگاه تنگ نظرانه ای سیاسی برمی آید کار ناگواری بود که نتایج اش را حداقل بر معیشت مرز نشینان دیدیم . حاکم کردن دید امنیتی به مرز کار سخت و فرسوده کننده ی کولبری را تبدیل به بیکاری مفرط و کاملا نابود کننده کرد.
گشایش سیاسی در سطوح بالای حکومتی اولین اقدام برای رفع این نوع نگاه است که در خود گشایش معیشتی را هم به همراه دارد .
در آوردن مفهوم مرز از چارچوب نگاه امنیتی و سامان دهی مشاغل و پیشه هایی همچون تجارت چمدانی و کولبری و ترددات رسمی حول آن نوعی بیمه سازی پدیده ی مهمی همچون مرز است که حتی می تواند اقتدار فرا مرزی را نیز به همراه داشته باشد . باز گرداندن پدیده ی مرز به فضای اجتماعی و اقتصادی در صدر اهتمام برای آبادانی مناطق مرزی باید باشد .
نگاه ویژه ی نهادهای حکومتی به مناطق مرزی مریوان بدون ترجمانی اقتصادی و اجتماعی همچنان باعث خالی شدن منطقه از پتانسیل های تولید سرمایه و بهبود سطح معیشتی مردمان این دیار است . بهبود فضای کسب وکار دراین منطقه بدون در نظر گرفتن ظرفیت های مرزی با توجه به دور بودن از مناطق مهم مرکزی ایران ، نمی تواند کار ساز باشد . رشد اقتصادی مرز محور در صورتی که بتواند در چهارچوب برنامه های کلان توسعه ی کشور گنجانده شود به سرعت عواقب مثبت اجتماعی وفرهنگی نیز با خود به همراه خواهد داشت ، توسعه یی همه جانبه که به ارتقاء جایگاه مریوان ، مناطق روستایی و مرزی آن کمک شایان توجه ای خواهند نمود .
