بحرانِ پس از بحران

رسیدگی سریع و به هنگام به واکنش‌های روانی افراد آسیب دیده در جریان بلایای طبیعی و غیرطبیعی چیزی است که در جغرافیای فکری مسئولان و خصوصا نهادهای حمایتی جایگاه کمرنگی دارد.

چندی قبل و در آخرین مورد در سقز، آتش‌سوزی یک واحد صنفی را شاهد بودیم که علاوه بر مغازه و واحد صنفی، هر آنچه در منزلی که مغازه جزوی از آن بود نیز دود شد و رفت هوا. جنبه تراژیک مسأله بحران‌ها و عواقبی است که در پسِ اتفافاتی از این دست دامن فرد و یا افراد آسیب‌دیده را می‌گیرد.

در مورد مذکور اسماعیل احمدزاده صاحب منزلی بود که کاشانه وی در این آتش بسوخت. احمدزاده در گفتگویی که با واکاوی داشت ضمن اعلام اینکه هرآنچه از جنس مادیات بود در آن اتفاق نابود شد گفت: عواقب روحی و روانی‌ای که پس از این اتفاق برای اعضای خانواده‌اش روی داده قابل قیاس با آنچه که شهروندان در فیلم‌ها و تصاویر دیدند نیست.

احمدزاده افزود: آنچه در چنین مواردی فراموش می‌شود اختلال، اضطراب و یا استرس پس از سانحه است که مورد بی توجهی نهادهایی واقع می‌شود که ارائه مددکاری‌های اجتماعیِ پس از این بلایا جزوی از وظایف آنهاست.

احمدزاده در پایان گفت: شاید گفته شود چنین موضوعاتی برای نهادهای دولتی در اولویت نیست که اشتباه است، اما نهادهای خصوصی و مراکز مردم‌نهاد نیز در این زمینه کم‌کاری می‌کنند و اثری از آنها هم دیده نمی‌شود. در حالی که اگر به درستی با آن مواجه شویم چه بسا از بروز عوارضی که منجر به اُفت کیفیت زندگی فردی و اجتماعی افراد آسیب‌دیده نیز می‌شود جلوگیری شود.

چنین موضوعاتی اهمیت بهداشت روان در افراد آسیب دیده در جریان بلایای طبیعی و غیرطبیعی را برای ما نمایان می‌کند و ضرورت دارد هم نهادهای دولتی از جمله شبکه بهداشت و درمان، هلال احمر، بهزیستی، اورژانس اجتماعی و… و هم انجمن‌هایی که زمینه کاری مشابهی دارند به چنین موضوعات ورود کنند.