فقر راه در سقز
تراژدی مرگ در جاده‌های کردستان به داستانی هر روزه تبدیل شده است. در آخرین مورد و بر اثر برخورد دو دستگاه سواری سمند و پژو در محور ایرانشاه_زرینه، سه نفر کشته و دو نفر دیگر زخمی شدند.
در اینکه موضوع تصادفات جاده‌ای و فوتی‌های ناشی از آن در سراسر ایران به مرحله بحرانی رسیده است حرفی نیست، اما وضعیت را شاید بتوان در کردستان و خاصتا شهرستان سقز بحرانی‌تر دید. اگرچه “راه” تنها یکی از فاکتورهای مهم در تصادف است، اما همین یک فقره خود به اصلی‌ترین عامل تصادفات استان تبدیل شده است.
از آنجا که کردستان تنها استان بدون فرودگاه است و از راه آهن نیز بی‌بهره است، سفر تنها از طریق جاده در این استان امکان‌پذیر است. پس با تجمیع تمام سفرها در جاده‌های نحیف، انتظار سفر و مسافرت ایمن بیهوده است.
اما شهرستان سقز با ۱۴۵۰ کیلومتر راه اصلی و فرعی، نسبت به سایر شهرهای استان، بیشترین راه‌های مواصلاتی را با شهرهای اطراف (دیواندره ۵۸ کیلومتر، مریوان ۷۴ کیلومتر، تکاب ۱۲ کیلومتر، بانه ۴۴ کیلومتر و بوکان ۱۹ کیلومتر) و همچنین بیشترین راه روستایی را در میان شهرهای استان دارد، اما می‌بینیم که چند پروژه اصلی راه در این مسیرها نه با کُندی بلکه در تعطیلی به سر می‌برند.
به عنوان مثال محور سقز-بوکان و بلعکس با ۵۳۹ هزار و ۵۲۳ تردد، دومین محور پُرتردد در استان طی اسفندماه سال گذشته بوده است، اما عملیات راهسازی این مسیر که جزو کریدور میاندوآب-کرمانشاه است در چند سال گذشته تعطیل بوده و وعده‌های بیشمار مسئولان نیز هیچ دردی را دوا نکرده است.
زمانیکه این استانِ محروم از فرودگاه درست و درمان، محروم از راه آهن و محروم از آزادراه است و تنها ۳۲۰ کیلومتر بزرگراه و یک‌هزار و ۳۰۰ کیلومتر راه فرعی دارد و از همین میزان راه به اندازه یک ترانزیت بین‌الملل کار می‌کشند و در عوض تنها عایدی آنها برای مردم کردستان مرگ و تحویل دادن سالانه دهها معلول و قطع عضو است چگونه می‌توان انتظار توسعه و پیشرفت داشت؟
