زیرساختهای حمل و نقل در کردستان لنگ میزند
درحالی ۲۶ دیماه بعنوان روز حمل و نقل نامگذاری شده است که زیرساختهای این امر (حمل و نقل) به هیچ وجه در کردستان مناسب نیست و اگرچه پروژههایی مانند راهآهن سنندج و فرودگاه سقز محل امیدواری شدهاند اما راه جادهای بعنوان یک پارامتر اصلی در حمل و نقل کماکان لنگ میزند.
صرفنظر از انبوه کامیونهایی که هیچ آوردهای برای استان ندارند و هرچه دارند هزینه است بر دوش جادههای استان کردستان، به گفته مدیرکل راهداری و حمل و نقل جادهای استان، “از ابتدای سال جاری تا پایان آبانماه، یک میلیون و ۶۶۰ هزار و ۱۴۰ مسافر در قالب ۲۹۴ هزار و ۸۷۹ سفر از طریق مبادی استان جابهجا شدهاند که از لحاظ تعداد مسافر ۸.۲ و تعداد سفر ۱۲.۹ درصد افزایش داشته است”.
جالب توجه این است که بعد از ماشینهای سواری، مینیبوس بیشترین تعداد سفر را به خود اختصاص داده و بیشترین مسافر را هم جابجا کرده است. یعنی ۳۲ درصد مسافران با مینیبوس جابجا میشوند و ۲۶ درصد از سفرها هم با همین ابزار انجام میشود.
دو سال قبل، هفتهنامه سیروان در گزارشی با عنوان “لکنتههای پیر بر جادههای کردستان میتازند” از زبان مدیرکل راهداری و حمل و نقل جادهای وقت کردستان نوشته بود که “۸۰۰ دستگاه مینیبوس فرسوده با ۳۲ سال عمر همچنان بر جادههای بین شهری و روستایی استان کردستان میتازند، این درحالی است میانگین عمر مینیبوسهای کشور ۲۵ سال است”.
این وضعیت را در نظر بگیرید برای استانی که به گفته معاون عمرانی استاندار، حتی یک کیلومتر آزاد راه در آن وجود ندارد، بزرگراههای آن فاقد کیفیتاند، ۸۱ درصد راهها اصلی و فرعی است و اتصالات شمالی، جنوبی، غربی و شرقیاش هم ناقص است.
کیومرث حبیبی در اسفند سال گذشته عنوان کرده بود که کریدور شمال به جنوب با ۳۲۰ کیلومتر در استان کردستان از سال ۸۲ شروع و تاکنون پیشرفت فیزیکی حدود ۴۸ درصد و آمار کلی ۵۵ درصد را دارد. این در حالی است که این کریدور در استانهای کرمانشاه ۸۵ درصد، آذربایجان غربی ۸۰ درصد و لرستان ۸۰ درصد را نشان میدهد. او علت این وضعیت را توپوگرافی جغرافیایی، کمکاری مدیران، بیعدالتی در تخصیصها عنوان کرده بود.
در موضوع راه روستایی نیز وضعیت به همین منوال است و عقبماندگی استان بسیار است. به گفته حسن شهبازی رئیس اداره ساخت و توسعه راههای روستایی اداره کل راهداری و حمل و نقل جادهای کردستان، در مهر امسال، میانگین شاخص بهرهمندی روستاها از راه آسفالته در کشور ۸۴ درصد بود و این شاخص در استان کردستان ۷۷.۴ درصد است.
همه اینها در حالی است که مدیران این استان قرار گرفتن استان در مسیر ترانزیتی غرب به مرکز و پایتخت و همچنین شمالغرب به جنوبغرب، توریستی بودن استان، گمرکات باشماق و سیرانبند و … را از مزیتهای استان عنوان میکنند. اما آنچه مشخص است این است که این مزیتها نه تنها آوردهای برای کردستان نداشته بلکه هزینههای جانی و مالی زیادی هم بر دوش مردم استان گذاشته است، چرا که روزانه شاهد حجم تردد انبوهی از ماشینآلات سنگینی هستیم که علاوه بر حمل بار از شمالغرب به جنوبغرب و از مرز ترکیه به بنادر جنوب، انبوه معادن کردستان را هم به صورت خام از این استان به استانهای صنعتی جابجا میکنند و علاوه بر تصادفات معتدد و ضررهای جانی و آسیبهایی روحی و روانی که بر جا میگذارند، حجم آسیبهای غیر قابل تصوری که از این ناحیه به زیرساختهای استان وارد میشود نیز بماند.
تمامی اینها نشان میدهد که وضعیت حمل و نقل عمومی و بویژه زیرساختهای آن در استان نمره قبولی نمیگیرد.
