چرا برخی کانال های خبری، قبل از آنکه کسی کشته شود، کسانی را کشتند؟
سردار فتوحی| جامعه شناس
شب چهارم آذر ماه ۱۳۹۷ است زلزله ای با مرکزیت سرپل ذهاب در ۶.۲ ریشتر رخ داد که لرزه‌های آن در چندین استان از جمله استان کرمانشاه، کردستان و ایلام کاملاً احساس شد.
امّا زلزله‌ای بزرگتر از آن، در کانالهای خبری رخ داد. متون چند کانال خبری با عضویت بالای ۱۰ هزار نفری ملاحظه کنیم:
در ۵ دقیقه بعد از وقوع زلزله اعلام کردند «تاکنون ۷ کشته برجای گذاشته است».
کانال خبری دیگری گفته بود به کمک بشتابید، متاسفانه در چند شهر کرمانشاه وضعیت خیلی ناگوار است…
کانالی دیگر سوره‌های مبارکه قرآن در خصوص قیامت در کانال خبری خود گذاشت …
صدها خبر دیگر در کانالهای خبری دیده شد که بسیاری از آنها از جمله تعداد کشته شدگان تکذیب شد. همه نگران و مضطرب شدند من هم به سهم خودم ناراحت شدم و به یکی از دوستانم که در بیمارستان صحرایی سرپل ذهاب مشغول هستند تماس گرفتم و نکتۀ جالب آنکه ایشان از نگرانی من تعجب کرد چون زلزله‌ای به شدت زلزله کانالهای خبری در آنجا رخ نداده بود.
به راستی چرا کانالهای خبری و خبرگزاری‌ها قبل از آنکه کسی کشته شود کسانی را میکشند؟ روی جنازه‌ها یاسین و فاتحه می‌خوانند ولی عجله میکنند؟ مگر در فرهنگ ما «عجله کار شیطان» نیست؟ چطور میتوان هم سوره‌های قران خواند و هم شیطان بود؟ با وقوع یک رخداد، بیش از همه، کانالهای خبری و خبرگزاری‌ها آشفته می‌شوند، عجله میکنند و بر سر ارسال زودتر پیام و جلب توجه به مسیر منحرف منتهی می‌شوند. این انحراف به معنای انحراف خبرنگاری در مسیر حرفه‌ای و رسالت خود می‌باشد، به معنای عدم تخصص خبرنگاران ما می‌باشد.
کانالهای رسمی خبری در پی سبقت جستن و عقب نماندن از قافله هستند، گویی اگر عقب بمانند «عقب مانده» تلقی می‌شوند، اما با عجله واقعیت را قربانی میکنند. عجله به معنای بر هم زدن زمان و پیش دستی کردن در زمان است که با گذاشتن خبرهای جعل و غیر معتبر، زمان را به آشوب می کشاند. با آشوب ساختن زمان، امدادگران را متوقف می‌سازد و در ذهنیت مردم و حادثه دیدگان زمان از خود بی خود می‌شود و امکان هر اتفاقی از جمله بیماری‌های قلبی به همراه داشته باشد، چنانچه مطابق آمار دیشب بالای ۶۰۰ زخمی داشتیم که غالب آنان در همین زمان آشوبناکی که ترسیم شده است دست به اقداماتی زده‌اند که حادثۀ روانی و جسمی به همراه داشته است.
وضعیت ارسال خبرها توسط خبرنگاران و خبرگزاری‌ها بیانگر آن است که در جامعۀ ما عجله ساز و کار شخصی برای شهرت و حل مسائل است که این در جامعه‌ای به وقوع می‌پیوندد که راه جمعی برای حل مسائل وجود ندارد و خبرنگاران و خبرگزاری‌های ما نمی‌توانند اجتماعی فکر کنند.
