کار خداپسندانه ای که اسمش تقویت و توسعه نیست

اخیرا در کانال تلگرامی “هه والی شار” که از قرار معلوم متعلق به شهرداری سقز است، این نهاد از یکی از اقدامات خود که شامل توزیع چند دروازه و توپ فوتبال در تعدادی از محلات است تحت عنوان “در راستای افزایش نشاط و سلامت اجتماعی صورت می گیرد؛ تقویت و گسترش امکانات و تجهیزات ورزشی در محلات سطح شهر” اطلاع رسانی کرده است. در این گزارش از ورزش به عنوان پدیده ای اجتماعی که دارای منافعی از جمله افزایش حرمت و اعتماد به نفس، رعایت حقوق دیگران، پر کردن اوقات فراغت و … نام برده شده است. در اختیار گذاشتن چند توپ و دروازه در اختیار کودکان گرچه کار خداپسندانه ای است و از حداقل هایی است که شهرداری می تواند انجام دهد اما به نظر می رسد هدف و برنامه ریزی خاصی پشت آن وجود ندارد و در وضعیت فعلی تنها نقش یک مسکّن را برای بچه های محل خواهد داشت. در باره این نوع از فعالیت های شهرداری چند نکته لازم و ضروری به نظر می رسد:

در این گزارش از افزایش حرمت، اعتماد به نفس و رعایت حقوق دیگران سخن گفته شده است، باید گفت اینکه کودکان محلات برای یک بازی دوستانه فوتبال مجبورند در کنار خانه هایی که ممکن است در آن افراد سالخورده، بیمار و یا بچه ای که نیازمند استراحت مطلق باشند بازی کنند با رعایت حقوق دیگران همخوانی نداشته و در بسیاری از موارد نیز این کودکان خود مورد خشم و نفرت اهالی محل واقع می شوند که این نیز با حرمت و اعتماد به نفس کودکان و نوجوانان منافات دارد.

همواره از سوی شهروندان بر عدالت اجتماعی در محلات و اختصاص عادلانه فضاهای مختلف اعم از فرهنگی، ورزشی و … در سطح شهر تأکید شده است اما شهرداری و دیگر نهادها کمترین توجهات را به این امر معمول داشته اند. با نگاهی به این فضاها در سطح شهر متوجه می شویم که قریب به اتفاق امکانات رفاهی، ورزشی، فرهنگی و … اعم از سالن ورزشی، کتابخانه، پارک و … در یک محدوده خاص متمرکز شده و شهروندان و خصوصا کودکان و نوجوانان محلات حاشیه برای استفاده از این فضاها بایستی متحمل صرف هزینه و وقت زیادی شوند و به همین خاطر عطایش را به لقایش بخشیده و اینجاست که این قشر همه تمرکزشان را بر بازی های دوستانه گذاشته و بی توجهی محض به فعالیت های فرهنگی که لازمه این سنین است در این محلات حاکم می شود که عواقب منفی آن در سال های نزدیک ظهور و بروز خواهد کرد.

یکی از پروژه های شهرداری تکمیل سالن ستاد بحران واقع در محله بهارستان است که کماکان تا بهره برداری و استفاده ورزش دوستان از آن فاصله زیاد است، همچنین قرار بود زمین چمن مصنوعی در این محله احداث شود که نیامده به فراموشی سپرده شد، با اینکه این قسمت از شهر جمعیت زیادی را به خود اختصاص داده است و توجه بیشتری را می طلبد اما سایر محلات حاشیه نیز بی بهره از فضاهای ورزشی و فرهنگی هستند. به عنوان مثال می توان از مسکن مهرهای جاقل و کوهدشت سخن گفت، با اینکه هر کدام از آنها چندصد خانوار را در خود جای داده اند و در فضای خشک و بی روح آنها کمترین توجه به مسایل فرهنگی و ورزشی شده است این مهم بیشترین تأثیرات منفی را بر ذهن و فکر کودکان خواهد گذاشت و اینجاست که شهرداری باید به جد وارد عمل شود.

سخن اصلی این است که اگر شهرداری با وضعیت مالی که همگان کم و بیش در جریان آن هستیم نمی تواند در این زمینه ها اقدام کند بهتر است در این راستا تجدید نظر اساسی داشته باشد. چرا که در بسیاری از محلات حاشیه اساسا کاری صورت نگرفته است تا بخواهد از تقویت و گسترش آن سخن بگوید.