نگاهی به برنامه‌های فرمانداری سقز در هفته پیش‌رو
اکثریت شهروندان بر این اتفاق‌نظر دارند که سقز در سال‌های اخیر به لحاظ توسعه و عمران شهری نه تنها درجا زده بلکه شاید شاهد عقب‌گرد نیز بوده است، در این وضعیت، ریز و درشت مسئولان سهیم‌اند و البته شاید عدم مطالبه‌گری سفت و سخت سقزی‌ها نیز مزید بر علت باشد.
این روزها به دلیل مناسبت تاریخی، شاهد حجم قابل توجهی از افتتاح و کلنگ‌زنی در جای جای کشور و استان هستیم، اما به واقع سهم سقز را می‌توان “تقریبا هیچ” برآورد کرد. شاهد مثال این وضعیت برنامه‌ای است که از طریق فرمانداری به دست اصحاب رسانه رسیده و قرار است در ۱۰ روز آینده به تدریج رونمایی شوند.
جدا از برنامه‌های معمولی که در این ایام خاص مرسوم است، هیچ طرح و برنامه قابل توجهی در این لیست وجود ندارد و حتی دریغ از یک کلنگ‌زنی که شهروندان را برای سال‌های آینده امیدوار کند. برای اینکه به منفی‌بافی و سیاه‌نمایی متهم نشویم در چند مورد سقز را با شهرهای همتراز خود و حتی کوچکتر و گمنام‌تر مقایسه می‌کنیم تا شهروندان خود قضاوت کنند؛
“فرماندار ویژه مهاباد از بهره‌برداری از ۴۹ پروژه عمرانی خبر داد که برای تکمیل و تجهیز آنها در مجموع ۲ هزار و ۱۱۰ میلیارد ریال هزینه شده است”. اما فرماندار سقز هنوز در گیر و دار معرفی عضو علی‌البدل به شورا مانده، حال آنکه دو ماه قبل، از “اولتیماتوم یک ماهه” به آنان برای یک تغییر رویکرد اساسی خبر داده بود.
“افتتاح و کلنگ‌زنی ۷ پروژه عمرانی شهرداری اسدآباد با اعتباری افزون بر ۹ میلیارد و ۳۰ میلیون تومان”. در عوض بیشتر از سه سال است که شهرداری سقز نه تنها پروژه‌ای تعریف و افتتاح نکرده بلکه در بحران‌های عمیق فرو رفته و در پرداخت حقوق پرسنل خود نیز مانده است.
“علیرضا شهبازی نماینده نهاوند از موافقت با احداث پتروشیمی پلی پروپیلن خبر داده و گفته این واحد علاوه بر ایجاد تحرک در صنایع پایین دستی، به صورت مستقیم برای ۱۵۰ نفر اشتغال ایجاد خواهد کرد”. اما نماینده سقز و بانه پس از ۸ ماه از آغاز به کار مجلس یازدهم هنوز در حال گز کردن مناطق روستایی است.
این مشتی از صدها مورد افتتاح و کلنگ‌زنی و … در شهرهای دور و نزدیک است که سقزی‌ها طعم هیچکدام را نخواهند چشید.
تنها مورد قابل توجه از برنامه‌های این دهه، افتتاح هنرستان فناروران در محله صالح‌آباد است و دیگر هیچ.
در لیست ارائه شده توسط فرمانداری سقز از “اهدای بسته‌های معیشتی به نیازمندان” نام برده شده. بارها از این نوع رفتارها دیده‌ایم، اما آیا این موضوع صرفا ناشی از کج سلیقگی است یا نمایشی شدن مدیریت و خدمت به همشهریان؟ چه بسا خود شهروندان و فعالین مدنی به دفعات یاری‌گر نیازمندان بوده‌اند بدون هیچ نمایش و برنامه‌هایی از این دست.
با این حال، این موضوع نشان دهنده آن است که نه تنها در سطح مدیریت شهرستان و استان در تمام حوزه‌ها، که در سطح ملی و حاکمیتی نیز آن نگاه سنتی و سفت و سخت به مناطق مرزی و کم‌برخوردار کماکان تغییری نکرده و سهم این مناطق همچنان در حد ناچیز است.
از طرفی، مجلسی که شعار آن نگاه یکسان به تمام مناطق و حتی بازدید دوره‌ای از مناطق محروم بود اما وقتی نوبت کردستان می‌رسد کماکان خبری نیست و در این بین نماینده سقز و بانه در این مدت حرکتی امیدوار کننده از خود نشان نداده است.
