هشدارِ خروج شهر از انضباط
آن روز که جعفر توان بعنوان فرماندار سقز منصوب شد، وی انضباط کاری را یکی از اولویت‌های خود عنوان کرد. این تعیین اولویت‌ها به مانند یک میثاق می‌ماند و طبیعتا عمل نکردن به آنها یک خلف وعده محسوب می‌شود.
همچنین وقتی از انضباط در امور شهر صحبت می‌کنیم تمام جوانب را در بر می‌گیرد، خصوصا اینکه فرماندار خود را نه یک مدیر اجرایی، بلکه یک مدیرِ فراتر از این مقوله و فرمانداری را یک دستگاه ناظر بر سایر دستگاه‌ها و نهادهای حوزه شهر و مدیریت شهری از جمله شورا و شهرداری می‌داند.
با این وجود می‌بینیم که کار در این حوزه می‌لنگد و فرماندار فعلی نیز گویا قرار است رویه فرماندار سابق را در پیش بگیرد و نسبت به آنچه در شورا رخ می‌دهد بی تفاوت باشد، کما اینکه تا این لحظه در مورد انتخاب رئیس شورا، حداقل ظاهر ماجرا همین را نشان می‌دهد.
شاید این سؤال برای شهروندان پیش بیاید که چه اهمیتی دارد از این هفت عضو شورا کدام‌شان رئیس باشد؟ که البته پُر بیراه نیست! چرا که شورای این دوره با آن آرای ناپلئونی نشان داده که چیزی برای شهر در چنته ندارند و چه بسا در مواردی خود به مانعی برای توسعه شهر تبدیل شده‌اند.
مهم نظم و انضباطی است که قربانی مطامع شخصی شده است. هر چه باشد روال امور اداری در شورا و شهرداری روالی است که باید از مجاری خاص خود بگذرد، بعنوان مثال، شهرداری برای انجام یک پروژه باید آن را طی طرحی به شورا ارائه، رئیس شورا با دستور کار مشخصی که از قبل به اعضا اعلام شده موضوع را در صحن مطرح و اعضا آن را بررسی و سایر مراحل قانونی را طی نماید.
اما اکنون بیش از یک هفته از زمان قانونی یک سال هیأت رئیسه این شورا می‌گذرد ولی شورا نتوانسته هیأت رئیسه سال جاری را انتخاب کند. توجه شود که شهرهای دور و نزدیک از “سنه” تا “سنته” هیأت رئیسه‌شان را برای سال دوم انتخاب و حتی شورای شهر سنته گزارش عملکرد سال گذشته را (خوب یا بد) ارائه داده است.
اینجاست که نقش فرمانداری بعنوان نهاد بالادستی مشخص می‌شود که آیا قصد دارد به این بی انضباطی پایان دهد و یا این موضوع به سایر ادارات نیز تسری یابد، کما اینکه در جریان برکناری رئیس سابق و انتخاب سرپرست فعلی آموزش و پرورش نیز به این بهانه که انتخاب سرپرست بر عهده مدیرکل است این آشفتگی را شاهد بودیم.
