سقز و عنوان دومین شهر استان؛ چرا آنگونه که می‌نماید نیست؟!
معمولا از شهرستان سقز بعنوان دومین شهر استان در بسیاری از زمینه‌ها نام می‌برند، عنوانی که شاید محل دلخوشی برخی‌ها نیز باشد. اما وقتی پای آمار و اطلاعات و خصوصا برخورداری از امکانات در میان باشد قطعا آنگونه که می‌نماید نیست.
بعنوان مثال، در مورد تعداد روستاها، نه تنها دوم، بلکه اول استان هستیم، اما در مورد آسفالت راه روستایی که یک زیرساخت اصلی است مسئولان خود اذعان می‌کنند که پایین‌ترین میزان راه آسفالت روستایی را داریم.
در موضوع آب نیز همین گونه است. سقز در آورده آب اول بلامنازع است و مؤید آن دو سد در دو سوی سقز است. اما هم در حوزه آب شُرب و هم در حوزه کشاورزی آب به مسأله اساسی و روزِ سقز تبدیل شده است.
از طرفی، معمولا از شهرهایی همچون بیجار، قروه و دهگلان بعنوان شهرهای خُشک در کردستان یاد می‌کنند. اما این شهرها معمولا در تولید گندم دست بالا را دارند، شاید بیجار را به واسطه زمین‌های بیشتر بتوان فاکتور گرفت، اما در مورد قروه و دهگلان چه؟
مطابق آمار و اطلاعات موجود در پورتال سازمان جهاد کشاورزی استان، تفاوت میزان زمین‌های آبی در قروه و دهگلان با سقز قابل مقایسه نیست. دشت‌های خُشک و بی‌آب قروه و دهگلان با ۷ هزار هکتار زمین آبی (در دهگلان) و ۱۲ هزار هکتار زمین آبی (در قروه) را مقایسه کنید با سقزِ سرشار از آب روان و دو سد پُر آب اما با تنها ۴ هزار و ۸۰۰ هکتار زمین آبی، می‌بینیم که اصلا قابل مقایسه نیست و این تفاوت یعنی اشتغال بیشتر، تولید و توسعه بیشتر و در نتیجه خلق ثروت بیشتر.
همین موضوع برای ایجاد باغات در سقز و سنندج نیز صدق می‌کند. شاید اگر بخواهیم این مقایسه‌ها را ادامه دهیم مثنوی هفتاد من شود، اما باید به مردم سقز حق داد که از ناعدالتی صحبت کنند، آنهم زمانی که به میزان ظرفیت‌ها و پتانسلی که موجود است از آن بهره‌مند نشده باشند.
سالهاست این رسانه از لزوم افزایش حقابه و افزایش زمین‌های آبی سخن می‌گوید، اما تاکنون “عدالت در توزیع آب” برای سقز اعمال نشده است. موضوعی که اگر اتفاق افتد می‌تواند نقش قابل توجهی در پیشرفت و توسعه صنعت کشاورزی در این شهرستانِ مستعد داشته باشد.
